„Poznaj Polskę” z uczniami I LO w Olecku!

„Poznaj Polskę” z uczniami I LO w Olecku!

30 maja 2022 Bez kategorii Galeria

27 maja 2022roku młodzież I LO w Olecku wybrała się na jednodniową wycieczkę do najbardziej znaczących miejsc w historii Polski. Podróż rozpoczęła się od Stoczka Klasztornego, niewielkiej wsi położonej na wschód od Lidzbarka Warmińskiego, w pobliżu wsi Stoczek. Warto wspomnieć, iż to właśnie w niej znajduje się znane Sanktuarium Maryjne – bazylika mniejsza. Wybudowano ją w latach 1659-1677 jako wotum dziękczynne biskupa Mikołaja Szyszkowskiego po zakończeniu wojny ze Szwecją. Kościół wraz z klasztorem był pierwszą na Warmii barokową Świątynią zbudowaną w kształcie rotundy. Ołtarz główny pochodzi z 1713 r., a znajdujący się w nim obraz Matki Bożej Królowej Pokoju stanowi kopię obrazu z kościoła Santa Maria Maggiore w Rzymie, sprowadzoną przed 1643 r. Na uwagę zasługują także dwa boczne ołtarze barokowe z 1677 i 1678 r., ambona kuta z żelaza z 1738 r., chór muzyczny z 1730 r. i organy ufundowane w 1695 r., a w 1745 r. przerobione. W klasztorze znajduje się izba muzealna, poświęcona prymasowi Stefanowi Wyszyńskiemu, , który to w latach 1953-1954, więziony był za murami klasztoru przez władze PRL. Kolejnym punktem programu było Muzeum Stutthof w Sztutowie, które zostało powołane z inicjatywy środowiska byłych więźniów uchwałą Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku w dn. 12. marca 1962 r. Muzeum jest państwową instytucją kultury podległą Ministrowi Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Przez ponad 40 lat istnienia Muzeum zwiedziło już kilka
milionów ludzi z całego świata. Muzeum Stutthof obejmuje część terenu byłego hitlerowskiego obozu koncentracyjnego o tej samej nazwie. Obecna jego powierzchnia to 20 ha (obóz w końcu 1944 roku obejmował ok. 120 ha). Na udostępnianej do zwiedzania powierzchni zachowało się kilkanaście budynków i reliktów świadczących o tragicznej przeszłości tego terenu, m.in. kilka drewnianych baraków więźniarskich z lat 1939-1940, były budynek komendantury obozu, krematorium i komora gazowa. Większa część infrastruktury byłego obozu została jednak zniszczona lub rozebrana w kilka lat po zakończeniu wojny, gdy teren nie miał swojego prawnego opiekuna. Nad całością terenu góruje od 1968 roku monumentalny Pomnik Walki i Męczeństwa projektu W. Tołkina. Artysta ten jest również autorem zrealizowanej koncepcji upamiętnienia całego terenu byłego obozu.
Wystawy stałe i czasowe dokumentujące historię okupacji Pomorza Gdańskiego, dzieje obozu Stutthof oraz los przebywających w nim więźniów eksponowane są w oryginalnych budynkach poobozowych. Zwiedzania trasa jest oznaczona kilkudziesięcioma tablicami historycznymi z archiwalnymi zdjęciami. Na zwiedzanie terenu i wystaw należy poświęcić około 2 godzin. Do stałej dyspozycji zwiedzających jest również kino prezentujące filmy dokumentalne: przede wszystkim kroniki radziecką i polską z lat 1945-1946. Muzeum jest jedną z najbardziej znanych placówek muzealnych i naukowych w krajobrazie historycznym Pomorza Gdańskiego. Nie sposób tu nie zajrzeć. Uczniowie byli pod ogromnym wrażeniem atmosfery panującej w tamtym miejscu.
Muzeum Diecezjalne w Pelplinie im. Biskupa Stanisława Wojciecha Okoniewskiego jest bardzo ważnym ośrodkiem kulturalnym regionu oraz jedną z głównych atrakcji turystycznych miasta. Nie mogliśmy tu nie zajrzeć. Warto wspomnieć, że zostało założone w 1928 r, przez biskupa Stanisława Okoniewskiego. W zbiorach muzeum znajdują się liczne skarby kultury pomorskiej – od średniowiecza do współczesności. Najcenniejszym eksponatem, a zarazem swoistą wizytówką Muzeum Diecezjalnego jest Biblia Gutenberga. Ten XV – wieczny starodruk jest jednym z 48 zachowanych egzemplarzy na świecie i jedynym w Polsce. „Klasztor ten (…) tak wspaniałe i ozdobne miał budowle, że budził podziw wszystkich ludzi” Zakon Cystersów gospodarował Ziemią Pelplińską przez prawie sześć wieków. Szarzy mnisi, jak powszechnie nazywano dawniej cystersów, wznieśli tu wspaniały klasztor, dzięki uposażeniu z rąk księcia Mściwoja II. z roku 1274, który podarował im Pelplin oraz ziemie pomiędzy rzekami Wierzycą, Janką i Węgiermucą.
Konwent z opatem Wernerem na czele przybył tu z Meklemburgii w dwa lata później.
Legenda głosi, że miejsce pod budowę klasztoru wybrał osioł wypuszczony z przejściowej siedziby cystersów z Pogódek. Kiedy dotarł do Pelplina, zaryczał i dalej pójść nie miał już zamiaru. Mnisi zauroczeni krajobrazem pięknej doliny Wierzycy postanowili tu pozostać. Opat Werner rzec miał wówczas: „Bonum Est nos hic esse” czyli „Dobrze jest nam tu być”. Z pewnością zakonnicy zastali tu już wcześniejsze zabudowania – ich najstarsze ślady pochodzą z przełomu XIII i XIV wieku. Kiedy cystersi wznosili nad Wierzycą monumentalną świątynię na planie krzyża łacińskiego, rozeźlił się wielce diabeł czyhający na grzeszne dusze. Widząc niezwykłe piękno budowli wznoszonej ku chwale Boga Jedynego, zapragnął szatan ją zniszczyć i pognębić szarych mnichów. Pod osłoną nocy krążył po całym Kociewiu, by znaleźć kamień tak olbrzymi, którym mógłby zniszczyć katedrę. Kiedy blisko był realizacji swego niecnego planu, zaskoczył go świt. O pierwszym pianiu koguta czarna moc go opuściła a dźwigany z trudem głaz olbrzymi wpadł do Wierzycy i osiadł na dnie, gdzie znajduje się do dnia dzisiejszego. Podczas dwóch wieków wznoszenia pelplińskiej świątyni miało miejsce jeszcze wiele innych zdarzeń, których przyczyną mogła być diabelska zawiść, o czym informuje Kronika Pelplińska. Mimo licznych przeciwności budowlę ukończono, wykorzystując nowatorskie urządzenia techniczne: wyciąg deptakowy, kołowroty i równoważnie – używane do wciągania drewnianych elementów więźby dachowej, do dnia dzisiejszego budzą powszechny podziw zwiedzających katedralne poddasza. Za datę zakończenia budowy przyjmuje się
jednak rok 1557,w którym założono ostatnie sklepienia. Od południa dobudowano do świątyni klasztor o skrzydłach skupionych wokół krużganków okalających prostokątny wirydarz, czyli ogród wewnętrzny. Poza murami klasztornymi na początku XIV w. wzniesiono „kaplicę przed bramą” przeznaczoną dla konwersów i ludności świeckiej W XIV wieku powstały też piękne zabudowania gospodarcze, bowiem opactwo pelplińskie otrzymywało sukcesywnie kolejne nadania ziemskie od książąt oraz królów polskich: Przemysława, Wacława II, Wacława III i Władysława Łokietka.
Klasztor rozwijał kulturę piśmienniczą, w tym miejscowe skryptorium. Ono to powiększało sukcesywnie książnicę klasztorną, której ogromna część przetrwała do dziś w Bibliotece Diecezjalnej. Opactwo zostało spustoszone w wyniku najazdu husytów (1433) oraz kilkakrotnie zrabowane podczas wojny trzynastoletniej (1454-1466) i w XVII w. podczas wojen polsko-szwedzkich. Jednak także w tym czasie nastąpił intensywny rozwój opactwa, głównie dzięki licznym fundacjom. Widok opactwa pelplińskiego jawi się nam na Weducie nieznanego malarza z roku 1774. W niezmienionym układzie założenie klasztorne przetrwało do dziś. W 1823 r. król pruski Fryderyk Wilhelm III wydał dekret o kasacie opactwa. Dziedzictwo cysterskie zagospodarowane zostało przez Diecezję Chełmińską, a Pelplin stał się jej stolicą
(od 1992 Diecezja Pelplińska).
W przewodników, a zarazem opiekunów młodzieży wcielili się nauczyciele I LO i Mariusz Piotr Bartnicki i Emilia Przemielewska.
Przedmiotem przedsięwzięcia „Poznaj Polskę” jest wsparcie organów prowadzących publiczne i niepubliczne szkoły dla dzieci i młodzieży w realizacji zadań mających na celu uatrakcyjnienie procesu edukacyjnego dzieci i młodzieży poprzez umożliwienie im poznawania Polski, jej środowiska przyrodniczego, tradycji, zabytków kultury i historii oraz osiągnięć polskiej nauki. Przedsięwzięcie ma wspomóc realizację podstaw programowych dla szkół podstawowych i ponadpodstawowych. Pozwoli urozmaicić zajęcia lekcyjne, dzięki czemu nauka nabierze praktycznego wymiaru.
Uczenie się oparte na praktycznym odkrywaniu śladów historii, czy też eksperymentowaniu w centrach nauki stworzy uczniom warunki do zdobywania nowych umiejętności w niepowtarzalnym środowisku edukacyjnym.
Artykuł napisany z wykorzystaniem informacji z innych źródeł, przede wszystkim historycznych.

Skip to content